Sweet Dreams

Słodkie sny mają tylko nieliczni

w snach jestem szczęśliwa

lecz to nie zdarza się często

ale czy pragnienie pozostania

tam

może wydać się egoistyczne?

choć chwilę,

a Jego imię jak

jak to pierwsze marzenie

wiem czego chcesz

co zamierzasz powiedzieć

znam Cię, tak dobrze

choć Ty... mnie wcale

i mimo przemierzonych

dla siebie tysięcy

mil

ja wciąż wiem,

że (Ty) - to nie My

i nie przechodzą Cię dreszcze

choć chłód rozdziera moje serce

a ja, jakby tracąc siłę

upadam na dno

mam elastyczne serce

by pomieścić wystarczającą ilość pustki

po Tobie

Ty i Ja

byliśmy nierozłączni

teraz czuje jedynie ból

Twoich

niewypowiedzianych zdań

bo ponoć każde uczucie boli

w mojej głowie

a mimo to

wciąż zima bezkresna,

zdecydowanie za długa

z utęsknieniem wyczekiwane lato

Oszukana

Dynastia panująca moimi myślami

Chaotycznie oscyluje, niebo-piekło

Serce zwalnia bieg, porażone

Więzień tych niepoprawnych oczu

Głupota rozsiana między wierszami

Dosłownie, w przenośni

Wyrachowany w każdym słowie

Sadystyczne podejście do miłości

Empirycznie

Cząstka Boga, anielskie doznania

Roznegliżowana nadzieja, wiara i ufność

Rozbierana kawałek, po kawałku

W niewymowny sposób

Nagość nigdy nie smakowała tak...

Smutno

Ze świadomością tej nieobecności

Uderzenia serca, dobitnie

W ciemności, ciszy, mroku

.

.

.

Emigruje z kąta w kąt

Niebo-piekło

Wyrachowanie to jego imię

Niby wyważone, a jednak tak infantylne

A niby (nie)przemyślane

Ta twarz zdradza wszystko

Hipokryzja to nowe hobby

Dlaczego więc pozwalam sobie mówić kłamstwa

I patrzeć jak ona umiera, każdego dnia

Czas biegnie nieubłaganie

Roznosi mnie gniew, ale jestem spokojna

Mój czas dobiega końca

Obudził mnie deszcz

Tłukąc pod moją czaszką

Anomalia pogodowa, a może...

To te wszystkie łzy

Rozczarowania

Otoczona i przytłoczona

Ogromem ludzkości

Ciężarem obcych i obojętnych twarzy

Zagłuszona dudnieniem życia miliardów istnień

Adekwatnie, do wydarzeń

Vice versa

Snuję się samotna, mała, niepozorna

Krzyczę w ciszę

Płaczę w samotność

Umrę w ciemność

Czekam na ten jeden dzień

Sądny dzień 

Perfidnie sadystyczny, bo cieszy go:

Miłości nekrolog

A.A.

królowa śniegu

Królowa śniegu,
zmarznięte serce,
pani bez grama ciepła
potok kłamstw wypływa z Ciebie
eksplodujesz jak fajerwerk
rozbłyskujące się kolorowe szczęście
znika po kilku chwilach
powodując niedosyt.

Słyszę szum liści.
Jesień w pełni.
Te wszystkie kolory, które są wokół.
Mam wrażenie, że umieram razem z nimi.
Każdej jesieni.
Zima bywa kapryśna.
Jest biało i spokojnie
We mnie jest ciemno i chwiejnie
Niestabilnie

Czy to detoks? Odwyk? Czy po prostu się odcięłam?
Wypatruje noży na gardle
Burza z piorunami
Oczyści ten nasz kwadratowy podołek
Świat
Dzieciaki rysują kokaina po ekranach telefonów
Bratając się z karta kredytową rodziców
A ja leje łzy

Biała królowa,
kreska do kreski
Kreska po kres.
Zimne słowa.
Puste słowa.
Smutne słowa.
Co za różnica?
Wielka.
Ogromna.
Milowa.
Karcić siebie.
Gasić siebie.
Piszę co ślina przyniesie
Nie mów mi więc o poprawności politycznej
Rajach podatkowych
Wojnach domowych

Łatwość w przekazywaniu uczuć
to działa w tak bezpośredni sposób
Nic trudnego, a jednak
nie każdy potrafi

Wystarczy Ci odwagi, by przerwać tą ciszę?

Sposób w jaki wymawiasz moje imię
najpiękniejszy z możliwych dźwięków.

Moja miłość jest platoniczna
Piszę o nim wiersze.
Kocham Go słowami.