64.

w jednej chwili jesteś moją kotwicą, 

cumując mnie na spokojnych wodach, w bezpiecznym porcie
kolejnym razem, jestem jak rzucona w nurt, 

rwącej lodowatej rzeki, swoich myśli, przez Ciebie
śmiertelnym niebezpieczeństwem, upadkiem na dno, 

obłapiających ciemności, dławiącym haustem słonej, morskiej wody, 

tytoniowym dymem niszczącym moje płuca.

goryczką alkoholi drażniących przełyk, niepoprawnie, przyjemną trucizną

znów jesteś zimny, jak mroźny, styczniowy poranek
kolejno: wspomnieniem piaszczystej, złotej plaży, skąpany w świetle księżyca, odbitego w tafli spokojnego morza
tęsknotą za dźwiękiem głosu, śmiechu, płaczu 

przy którym pęka, najzimniejsze, chore serce
żywym lub martwym, wystudzonym ciele, zakamarku mojej duszy, 

bladym lecz gorącym uczuciem, palącym mnie w pierś, nachalnie

brakiem tchu, powietrza w gardle, życiodajnym pierwiastkiem
odległą, utęsknioną, mroczną, zagadką
upadłą duszą, zrzuconą z obłoku, anielską powłoką
ratując z wielkiej opresji, pakując w kolejną
uczysz mnie tęsknić za sobą z wyczuciem i gracją!
gasnącym płomieniem, cmentarnego znicza, zimna i wieczna mogiła
gdzie pochowane są szczątki utraconej nadziei